Depresyon Testi
Depresyon testinin aşağıdaki sorularını, son 2 haftanızı değerlendirerek cevaplayınız. Sorulara gerçekten içinde bulunduğunuzu değerlendirerek cevap vermeniz, doğru sonucu almanız açısından önemlidir. Bu test sadece genel bilgi ve fikir verme amaçlıdır. Bir tanı ve kesin bilgi vermez. Testten bağımsız olarak Kendine Zarar Verme/İntihar Düşüncesi mevcutsa hiç vakit kaybetmeden bir psikiyatristten yardım almanızı öneririz.
Ölmek istyorum . İnsanlar yüzünden hayatım mahv oldu . Hem kendimi hem de onları öldürmek istiyorum . Arkadaşım 1 tane . Seviyorum onu . Ama depresyonda olunca onunla konuşma isteğim kayboluyor . Sesimi duyurmak istiyorum . Bizim derdimiz sadece mutluluk , sevgi , huzurlu bir hayat . Simsiyah gözlerin olduğu bir dünya değil ! Eğer insanlar bunu yapmasaydı böyle olmazdım . Hiç kimse böyle olmazdı . Yeter artık . İntikam planları yapıyorum ya da yapmaya çalışıyorum . Artık kötü bir kız oldum sonra üzgün bir kız . Hergün dolabın içinde ağlamaktan bıktım ! Anlatsam bitmez . Asla bitmez . Bu bulutlar asla turkuaz olmayacak biliyorum . Hayatınız da gökyüzü mavi, bulutlar beyazken benim hayatımda gökyüzü siyah, bulutlar ise gri. Artık hep siyah giyinmeye başladım . İstemeyerek bile geçmişi düşünmeye başladım . Ağlamak istiyorum bıktım . Şuan bile dolabım içinden yazıyorum . Kendimi öldürmeye çalışsam , beceremiyorum . Olmuyor . Kimseye anlatmıyorum , anlatamıyorum . Beni anlayacak birinin olduğunu sanmıyorum . Beni sadece benim gibiler anlar..
Artık gerçekten bıktım annemle aramız çok kötü hiç anlaşamıyoruz bazen bana beddua ediyor mesela sofrayi toplamasam ne yapcaz biz senle diyor hatta daha az önce bile bana bağırdı.çok korkuyorum ondan nefret etmeme az kaldı sürekli bana oturuyosn hiç bişi yapmıyorsun hiç işe yaramıyorsun gibi sözler söylüyor ona saygısızlık yapmak istemiyorum ama zorluyor onun yüzünden bıktım artık benim yaşım daha 16 ya sen benden ne bekliyorsun? Seni alan koca yandı fln diyor zaten dostum dediğim insan bana ihanet etti hakaretler küfürler bu da beni üzdü ben artık her şeyden bıktım ama canıma kıymak istemedim hiç bir zaman sabrediyorum ben artık mutlu olmak istiyorum.
Yazını okudum. Bende de aynısı var hatta daha fazlası ve şöyle bişey var ki evin bütün temizlik işi bende ve bazen yemekleri bile ben yapıyorum . Ayrıca bu kadın benim öz annemde degil üvey annem.oyleki namusuma bile kufretmisligi var. Bende 16 yaşındayım. Ama yapmaktan gocunmuyorum daha çok dediklerini dinlememek için yapmayı tercih ediyorum. Babam şuan 3 . Eşiyle evlendi annem bizi çok küçükken terk etti. Falan filan baya uzun hikaye . Ama benim sana tavsiyem şu kafana fazla takma, ben aşırı derecede takan bir insan olarak söylüyorum çok yorulursun. Hayattan bikarsin. Bazen dersinki Allah’ım ne büyük derdim var ama daha büyüklerini görüp haline sukredersin.
Hem kendi adıma hem de Senin adına cidden üzülüyorum…
Aynı durumları bende yaşıyorum.
Beni alan koca yanmışmış…
Neyse neyse
Cidden bıktım ya
Benim annemde öyle. Ama ben 14 yaşındayım, benden ne bekliyor anlamıyorum. Söyleyin daha 14 yaşındaki bir kızdan, ne tür marifet beklersiniz. Annemden beddua almaktan, hayattan, kendimden, çevremden kısacası herşey den yoruldum bıktım. Kimse bana bir kere olsun ruhsal olarak “iyi misin?” demedi. Her zaman bu güne dek arkalarını ben topladım, ama bu buna dağmen annem bunu bile yeterli bulmuyor. Dahasını benden bekliyor, ama yoruldum. Bir keresinde dayım bana demişti “bu ne bakış? Sanki birşey olmuş. Ortalıkta ruh gibi geziyorsun iyi misin?” diye. “değilim” demeyi çok istedim o zaman, ama diyemedim yalan söyledim. Şuan bu 4-5 psikoloji testi ve hepsinde ileri düzeyde bozukluk çıktı. Ağlamak istiyorum ama sadece istek olarak görüyor. Tutuyorum kendimi, içime atıyorum. Ama yeter! Artık… Yavaştan kendime zarar veriyor gibiyim. Hatta başlıyorum. İşte asıl korkumdan buydu, bir gün olur da mallık edip kendime zarar verip ölmekten korkuyorum. İçimdeki dinmek bilmeyen sıkıntıyı geçirmiyor, aksine dahada büyütüyorum. Ben hep dıştan mutlu gibi gözüktüm, tabi nerden bilücekler içimde neler koptuğunu. İçimdeki büyük boşluk, beni yoruyor her geçen saniye. Destek istiyorum ailemin bana destek olmalarını istiyorum, ama söyleyemiyorum çünkü. Her zaman ne yapıyorlarsa dalga geçicekler gülücükler bana, yalnızım ben bu hayatta.
11 yaşındayım, annem ve babam sürekli kavga ediyor ama boşanmıyorlar. Bu olaylar da bana ve ablama çok kötü yansıyor. Annem benden herşeyi zamanında ve süper bir şekilde yapmamı bekliyor. 6 yaşımdan beri bunları yaşıyorum. Anneme söyledim ağır depresyonum olduğunu. Beni ilk defa anlayışla karşıladı. Seni terapiste götüreceğim dedi ama 5 ay oldu, hala götürmedi. Ablam ergenlikte, onunla habire kavga ediyoruz ve o beni dövüyor. Ben aşırı derecede yemek yemeğe ve aşırı uykusuz kalmaya başladım. Karantinada 28 kilodan 36 kiloya çıktım. Artık ne yapacağımı bilmiyorum…
Az önce yazılanları okudum ve gözümden bir kaç damla yaş düştü. Annem bana her yatağımı toplamadığımda aşşağılıyor ve küçümsüyor.Çok sıkıldım, annem ile babam arı babamda biraz sorumsuz bir insan. Bu yüzden annemin yanında kalıyorum . Beni küçümsüyor sonra sınav zamanı gelince 90 dan aşağı kabul etmiyorum. diyo . Bir sürü test yaptım hep ağır depresiflik var diyo. Anneme söylesem sınava çalışma depresyon testi çöz diye gene beni aşağılar.
Ağır depresyon diyor. Ben şimdi aileme ne diyim. Annem uyanınca anlatcam ama ciddi bir şekilde değil şaka gibi anlatacağım 2 yıldır içime kapandım arkadaşım çok var ama ben onları istemiyorum hep kavga ediyorum ailemle çok kavga ediyorum durup dururken ağlıyorum benim birçok hastalığım var. Hastahaneye yatmak benim için hapisten kurtuluş gibi geliyor. Bu dünya bana hapis gibi geliyor. Kendimi öldürmek istediğim çok oldu. Hep kendimi bir psikopat gibi gördüm. Ailemin benim gerçek ailem olduğunu düşünmüyorum ama o kadar test yaptırmak istedim ama duyarlar sa bana çok kızarlar ben biterim daha 12 yaşındayım ve 10 yaşımdan buyana kendimi berbat bir kız olarak hissediyorum. Ama umudumu kaybetmiyecegim geleceğe hergün bir adım atacağım bu düşüncelerden kurtulacağım!
Ben de 12 yaşındayım anlattıkların bana uyuyor 🙁
Lutfen yapma dahab12 yasindasin canim.
Benim oglum da 14 yasinda oda uzuluyor boyu kisa diye ama ben onu doktora goturdum elin bileginden film cektiler ve kemik yasi olarak 2 sene geri den geldigini soylediler ilerde birden boy atacak dediler .
Seninde yasin daha kucuk sakin lutfen yapma,onunde daha ne guzel anilar yasama firsatini kacirma !..keske yaninda olabilsem aileni evlat acisi yasatma cok zor onlara ceza kesemek icin kendi yasamina son verme bu kendine ceza kesmek olur !…lutfen yapma
Ya bak ben de cok sey yasadim. Ne zorluklarin ustesinden geldim kendime zarar da verdim elimi camla kestim 5 tane dikis attilar hala tam kapanmadi 1 ay once falan yaptim bende. Ama sana tavsiye kendini jiletleme hasta misin ya bak aynur kader arkadasiyiz yapma be.
Anlatamadığım kelimelerim var dilimin ucunda Söyleyemediğim cümleler tam yüreğimin ortasında
Yıllar akıp geçmiş yüzümden, tortusu kalmış yansımalarda
Anlatamadığım sözcükler var dilimin ucunda Turkuaz düşler kurarken aklımın en ücra köşelerinde
Karabasanlar çıkmış karşıma içim daralmış
Kan olmuş, ter olmuş, mide bulantılarıyla
İnci misali yanaklarından süzülüp akan Çaresizlik gözyaşları olmuş, beni boğmuş
Kasvetli bir gecenin baykuş bakışlarında Dolunay gri bulutların ardına saklanmış
Kara bir gece üzerime çökmüş zul olmuş Anlatamadığım kelimeler var dilimin ucunda İçinden çıkamadığım hisler yüreğimin tam ortasında
Çalılarla kaplı, yalınayak koştuğun hayat yolunda
Önünü görememenin çaresizliği var ufukta
Gün gelir ulaşılır belki turkuaz sabahlara
Sanırım iç sesim gibi biseysin.
bazen düşünüyorum biz niye varız acı çekmek için mi ,çok acı çekmek için mi yoksa daha çok acı çekmek için mi
ama bildiğim bir şey var biz bu dünyaya acı çekmek için geldik ………
neden biz çocuklar ailelerin hatasını çekmek zorundayız onlar boşanıyor evet ama neden biz birbirimizden ayrılmak zorundayız neden bizi dinleyen yok bizim hayallerimiz umutlarımız yokmu
bu sessiz çığlıklarımıza bir cevap verebilecek olan yokmu
insanlar sadece konuşmayı biliyor sadece konuşuyorlar
ama bizi anlamıyorlar bizim istediğimiz para elbiseler ayakkabılar telefonlar değil biz sadece sevgi istiyoruz
gerçek bir sevgi
ama insanlar artık o kadar kör ki bunu bile göremiyorlar
her gece ağlıyorum çığlık çığlığa ama kimse beni duymuyor sadece duvarlar bom boş duvarlar sonra soruyorum kendime iyi misin diye bir sessizlik çöküyor odaya
cevap veren yok
çünkü biliyor kalbim ne kadar iyiyim desemde iyi değilim çünkü ben mutsuzum hayallerim ,umutlarım yok
elimde olan tek birşey kırık bir kalp
Aynı benim gibisin be 🙁
Gerçekten artık sıkıldım ya elimde olmadan aglayip kendimi rezil ediyorum eve gidince aglarim diyorum fakat kendimi yolun ortasidna ağlarken buluyorum bir dedigim bir dedigimi tutmuyor o kadar çok yavas dusunuyorum ki denemeden 31 bosum oldu anlayamiyorum cok gec anliyorum biktim ya zaten ailem benden nefret ediyor beni özel okula ginderiyorlar diye paramiz boşa gidicek diyorlar puanim turuyordu baska devlet liselerine cok uzgunum son iki hafta değil 1 yada 2 yildir boyleyim ve gittikce artiyor onceden hafif sonra orta şimdi ise siddetli. Bir psikologa gitmek istemiyorum aileme bu durumu soylemek istemiyroum beni biraz bile ciddiye almazlar onlar bu tür konularda hic ilgili degiller cahilker ve benimle ilgileneceklerini hic düşünmüyorum bazen öyle cok ölmek istiyorum sonra ise oturup ağlıyorum ve allahimdan özür diliyorum
Bu tam olarak benim işte… Bir de konuyu açtığımda güya ‘şakalaşarak’ beni küçük düşürüyor, umursamıyorlar…
Arkadaşlar Depresyon geçici bir durumdur. Yapmanız gereken bir uzmana gidip tedavi olmanız. Önce hastalığınızı kabul edin sonra bunun pisikolojik bir sorun olduğunu zamanla geçeceğini beynimize lanse edin. Ben 34 yaşındayım ve bu hastalığı 3 kez yendim. Sadece çok sabırlı olmanız gerek ve bu hastalığın geçeceğini. Hayatımın en zor günleriydi Baş dönmesi iç sıkıntısı bulantı çarpıntı aklına gelen saçma ürkütücü düşünceler resmen bana dünyada cehenemi yaşattı ama ben sabır ettim ve savaştım sonunda çok zor da olsa kazandım. Sizede tavsiyem kimin ne diyeceğini bırakıp tedavi yolunu seçmenizdir.
Kendini kötü hisseden çıkmazda hisseden arkadaşlarım. Lütfen sakin olun ve en kısa zamanda bir psikoloğu ya da okuldaki rehber öğretmenin yanına gidin. Psikolog size ulaşılmaz vs gelebilir ailenize açıklama yapmak istemiyor olabilirsiniz bu tarz durumlarda sizin için en uygunu okul rehber öğretmenidir. Birçok kişi okul rehber öğretmenine gitmiyor ya da sevmiyor biliyorum ama lütfen gidin. Hiçbir PDR ci sizi bu haldeyken bırakmaz korkmayın. Yalnız değilsiniz. Elinizi tutacak biri daima rehberlik odasında sizi bekliyor. Korkmayın. Bu tarz duygu durum değişiklikleri karamsarlık, yolunda gitmeyen olaylar herkesin başına gelebilir ama düzeleceğine olan umudunuzu kaybetmeyin. Önünüzde upuzun bir ömür var. Korkmayın ve hayata tutunun. Yaşamanız gereken ve birkaç bakış açısı değişikliği ve konuşmayla duzelebilecek hayatlarınız var. Umutsuzluğa düştüğümde ölmek istediğimde hep Teoman’ın çoban yıldızı şarkısını dinlerim ve yapacak çok şeyim olduğu gelir aklıma. Sadece güvenin kendinize hayatı bırakmayın.
sanki boş yere yaşıyomuşm ölsem bütün herşeyden kurtulucakmşm gibi geliyor annemle babamla anlaşamıyorm onlar beni anlamıyor sürekli kafamda ölüm pilanları kuruyorm ama olmuyor o kurduğum pilanları gerçekten yapamıyorm bazen sanki annem babam benim gerçek ailem değilmş gibi geliyor DNA testi yaptırmayı bile düşündüm evde tv açıyorm izlerken aklıma saçma saçma şeyler geliyor konuyla ilgisi olmayan sürekli geçmişi düşünüyorum her gün kafam ağrıyo canım yanınca mutlu oluyorm kendime sürekli zarar veriyorum kendime zarar verdikçe acı çektikçe mutu oluyorm
Aynen
Bu hayatta her seyimi kaybettim bir trafik kazasiyla o kadar kotuyum ki anlatacak bir sey yazacak soz yok